De ritten duren lang, de bus stopt veel.
Telkens lopen verkopers en muziekanten de bus op en af.
Pas in de late namiddag kwam ik aan in Ngadisari een klein bergdorpje in het Bromo vulkaan gebergte.
Eindelijk wat relaxen in een leuk hutje.
Het enige wat ze me konden aanbieden om te eten was een
soort pizza boterham, een aanslag op mijn maag bleek later.
Ik was dus nog echt niet hersteld.
Met 2 vuistslagen op de deur van mijn hutje werd mijn nachtrust verstoord, het was 2h45.
“Time to
get up, mister, Bromo’s waiting”.
Het eerste wat ik deed was uit het raam kijken of het
bewolkt was. “Yes! Clear sky”!.
Vandaag stond de zonopkomst kijken op Mount Penanjakar
(2777m) en de beklimming van de nog actieve Bromo vulkaan op het programma.
Het was koud buiten, ik schat zo’n 7 graden.
In het holst van de nacht reden we met een 4X4 jeep,
blijkbaar de enige manier om boven te geraken, de bergen in.
Ook in de jeep een jong Nederlands koppel, ik zweeg wijselijk
en liet ze maar praten, soms heb ik gewoon geen zin in een gesprek …
Na een goed uur rijden kwamen we vast te zitten in een
jeep file, ja we waren niet de enige …
De rest van de route deed ik al wandelend, het koppel
bleef achter, laat ze maar …
Boven op de berg een drukte van jewelste, mensen verdrongen zich om de beste plek te hebben om de zonsopkomst te aanschouwen.
Pff niet mijn ding zo’n drukte, maar na wat duw en trek
werk lukte het mij om een goed plaatsje te vinden.
Als de zon opkomt is het fascinerend, een prachtig landschap kwam te voorschijn.
Wat mooi om te zien en ja een wauw gevoel!
Jammer dat je niet alleen in alle rust van dit fenomeen
kan genieten.
Daarna de massale terugkeer naar de jeeps, in konvooi richting Bromo vulkaan.
Het landschap onderweg was grandioos mooi, woestijn met de vulkanen en groene bergen in de achtergrond.
Ik was “pist” op mezelf omdat ik mijn selfie stick ergens
achter gelaten had in de massa.
Aan de voet van Bromo was het druk, maar het viel al bij al nog mee.
Mannen proberen de toeristen tot vervelens toe te
overtuigen om te paard naar boven te gaan.
“Jalaan, jalaan” riep ik, dat is volgens de Trotter (mijn
trouwe reisgezel (boek) ) het toverwoord om lastige verkopers van je af te
schudden en het werkt!
Daarna volgde een wandeling van een uur naar de top van de krater.
Het laatste stuk was met de trap omhoog.
Bovenop de kraterrand was het opnieuw drummen, want veel mensen kunnen er niet tegelijk op.
Wederom een fantastisch uitzicht.
Vanuit de diepe krater steeg er een rookwolk omhoog
telkens terug opgestuwd, je hoort het ook donderen in de berg, wat een vreemde
gewaarwording.
In 2004 en 2011 is er nog een uitbarsting geweest van de
bromo vulkaan.
Wat hebben mijn longen al afgezien de afgelopen week,
smog en stof … bah …
Tegen 10 uur was ik terug aan het hostel om dan meteen te vertrokken voor de reis naar Kalibaru in het zuiden.
Ik twijfelde eerst nog, ga ik met de trein of gewoon met
de openbare bus.
Is koos voor het laatste en dat had ik beter niet gedaan.
Maar liefst 9h ben ik onderweg geweest om op mijn
bestemming te raken, zo’n 150km waarvan 3 uur vast in de file in die helse hitte
en smog.
De motor liep dan ook nog warm … leuk is anders, maar ik
heb er voor gekozen, toch?
Rond 19h kwam ik aan in het hotel, wat meer luxe en …
voor de eerste keer deze reis WARM water!
24/8
Vandaag heb ik een rustdag ingelast.
Na de drukke dagen, veel onderweg, weinig slapen en de
verstikkende smog heeft mijn lichaam dat wel nodig.
En zo goed heb ik nu ook niet geslapen omdat het hotel op
100m van een moskee ligt.
Om 4h deze morgen om een uur aan een stuk dat gejank (met alle respect voor de moslims hé).
Om 4h deze morgen om een uur aan een stuk dat gejank (met alle respect voor de moslims hé).
Trouwens mijn buik die is ook nog niet helemaal in orde, ik
beperk mij dan ook tot kippensoep en ook dan nog protesteert mijn buik.
Morgen dan vertrek ik op 2- daagse richting Sukamade,
waar ik hoop de reuze schildpadden te spotten.
