Rond 6h vertrokken om zeker op tijd te zijn in de luchthaven voor mijn vlucht om 16h.
Het busje zat meteen vol van bij het vertrek (rit van
5u).
Bij iedere stop (en er zijn er veel) kwamen er meer
mensen en bagage bij dan mensen die de bus verlieten.
Op de koop toe begon ik me onwel te voelen en waren nog niet
eens in de helft van het traject.
Vooral bij het stilstaan was de hitte en smog een geseling
voor mijn lichaam en ik mocht er ook niet teveel bij nadenken want mensen die
me kennen weten dat ik wat last van claustrofobie heb … ogen sluiten en aan
andere dingen denken dus …
In de luchthaven heb ik dan de meeste tijd doorgebracht
op de wc, jeweetwel ….
Afscheid van Sumatra en op weg naar het volgende Indonesisch
eiland Java in 2 etappes;
Eerst landen in de hoofdstad Jakarta en daarna
doorvliegen naar Yojakarta mijn volgende overnachtingplaats midden Java.
Deze keer niet met het openbaar vervoer maar meteen naar
het centrum met een taxi en snel een slaapplaats gezocht, ik was doodmoe.
En ook hier hebben ze het warm water nog niet uitgevonden
…
Ik heb mijn reisplanning aangepast want op deze manier
hou ik het niet vol, ik wil wel heel veel zien maar er zijn grenzen.
Ik zou het vandaag beperken tot het bezichtigen van een
gedeelte van de stad.
Eerst ging ik op zoek naar iemand die me zou rondrijden
naar de plaatsen die ik vooraf had uitgezocht.
Het leukste is als je dit doet in een becab een soort
riksjamotorfiets.
Al snel had ik iemand gevonden die me zou rondtoeren voor
de komende 6 uur (€ 8).
Bovenaan mijn lijstje stond de vogelmarkt (Pasar Ngasem),
een kleurrijke markt waar men alle soorten kleine dieren verkoopt, van
exotische vogels, hagedissen, tot ja … vleermuizen.
Velen zijn onverzorgd en ziek en zitten in kleine
kooitjes, ik heb zelfs een paar dode dieren gezien, gewoon schandalig.
Ook mijn poesenhart brak toen ik al die katten zag, midden
in hun uitwerpselen, verschrikkelijk.
Nog onder de indruk doorgereden naar een plaatselijke
markt, zo zie je er veel in Azië, maar het is toch altijd een beleving als
enige blanke daar door te lopen, mensen kijken je aan.
Weer opvallend, zeer weinig toeristen in de stad
onderweg.
Ook even halt gehouden bij een wel zeer militaristisch schooltje.
Daarna waren er nog enkele verplichte stops bij enkele
winkels, want de becap chauffeurs krijgen benzinebonnen als ze iemand brengen
tot hun winkel.
Waarom zou ik in godsnaam zo’n hemd kopen?
Verder naar het kloppend hart van de stad Yojakarta,
Jalan Malioboro.
Honderden winkeltjes, kraampjes naast elkaar en een
drukte van jewelste, het deed me denken aan de strip in Delhi (India), maar een
gemoedelijker sfeer hier in Yojakarta.
Ik heb er een paar uur rondgeslenterd.
Terug zelden blanke mensen te zien.
Bovendien was het onafhankelijk dag, je weet Indonesië
was ooit een kolonie van Nederland en Duitsland en er was blijkbaar een stoet
bezig.
Heel kleurrijk, veel militairen maar ook veel dansgroepen
en fanfares, eigenlijk een beetje carnaval ook.
Ik heb veel foto’s gemaakt de mooiste zet ik als ik
(ooit) thuiskom op mijn Facebook.
Verschillende keer werd ik aangeklampt met de vraag of ik
op de foto mocht met hen, grappig toch?
Mijn rond brilletje vonden ze vooral heel apart.
Morgen, hopelijk zonder buikproblemen, want vandaag was
het de 2e dag op rij dat ik niets gegeten heb een stukje cultuur,
Borobudur de bekendste trekpleister van Indonesie.
Morgenavond heb ik dan een vliegreis van een uur voor de
boeg naar Surabaya, om de dag er op door te reizen naar de Bromo vulkaan, een
hoogtepunt op mijn reis.
Wanneer er een volgend blogje komt weet ik nog niet
meteen, afhankelijk van wifi verbinding en de tijd.